Usprawiedliwiam się

Pędzę, aby usprawiedliwić swoją blogową nieobecność, bo jakby nie było, to troszkę mnie tu nie było. Ale wcale się nie lenię. Wręcz przeciwnie. A oto powód mojej nieobecności, a nawet kilka powodów:

Cztery krzesła. Drewniane, ciężkie i solidne, z którymi walczę już od tygodnia. 

Nie są moje, nie, nie. Nie są też śmietnikowym znaleziskiem. Są własnością znajomej i jej męża, którzy zechcieli aby zmieniły kolor. Przywędrowały więc do mojego garażu.

Tak więc siedzę sobie na tym garażu, ćwiczę mięśnie rąk i nadwyrężam mięśnie kręgosłupa, bo uwielbiam się tak czasami pomęczyć i zapylić. Krzesła będą jasne. Prawdopodobnie białe i szare, więc staram się dostać do surowego drewna, co nie jest wcale łatwe, bo mimo swoich lat, krzesła są w bardzo dobrym stanie. Wiadomo, że jak coś jest stare i zniszczone, to przeważnie samo odchodzi.

A kiedy się tak czemuś całkowicie poświęcam, to zapominam o całym bożym świecie i ubolewam nad tym, że do garażu muszę dreptać kawałek i zanim się do porządku ze wszystkim rozłożę i zabiorę do pracy, to już muszę wszystko chować, sprzątać, biec do domu, kąpać się i lecieć po Tośkę. I tak z codziennymi obowiązkami, pierwszą lekcją baletu Tośki i urodzinami jej koleżanki, śmignął nam ten tydzień, że hej.

A już się nie mogę doczekać efektu końcowego. I myślę, że właściciele również. Zanim to jednak nastąpi, pewnie minie jeszcze troszkę czasu, a ja pewnie będę wpadać tu nie za często, ale obiecuję, że pojawię się jeszcze z postem baletowym właśnie, tylko muszę moją małą baletnicę na sesję namówić.

Pozdrawiam